Lamarziendan #15 De Dorstige Editie

Op een regenachtige herfstavond vond al weer de vijftiende editie van Lamarziendan plaats. Bossche Brouwers opende haar deuren voor een avond vol podiumvermaak. Deze Dorstige Editie was een bijzondere: niet Jordy maar voormalig stagiair Merijn lijmde de diverse acts aan elkaar met vrolijke praatjes. Naast hem waren natuurlijk medepresentator Pim Kromhout en huisband Pipi Belli op het podium te vinden. En dorstig dat werden we er van!

Bas van de Ven

De avond werd afgetrapt door een frivole regie-student, die regisseert, schrijft, speelt, zingt en danst in zijn eigen voorstellingen. Geliefd onderwerp in zijn eigenzinnige poëtische universum zijn ‘de schaduwkanten van verlangen’. Met de act van Bas van de Ven doken we gelijk in het diepe. Hij bezong zware materie over lesbische liefde, de slagkracht van oogcontact en verliefdheid zonder twijfel. Het enige wat het publiek er van weerhoudt de wangen te benatten zijn de spontane opmerkingen die Bas maakt over zijn omgeving: ‘Wow, hier zitten ook nog mensen’ of ‘Hee kijk een hond’. Balans tussen zijn muziek en uitspraken zou ik het niet direct noemen, maar grappig was het wel. 

Babs Post

Deze vrolijke berg energie komt uit Rosmalen en vertelt het liefst mooie verhalen. Ze trad eerder op bij Babel en is werkzaam bij Poetry out Loud, een poëzie-avond voor jongeren. Met haar 21 jaar is Babs een klassieke millennial met millennial-problemen, en daar steekt ze maar al te graag de draak mee. Tijdens haar spoken-word optreden neemt Babs ons mee in de gedachtegang achter aan tussenjaar. Want wat had ze in dat jaar gepland? En wat wordt er in dat jaar van haar verwacht? Reizen, rust nemen, je weg vinden? Babs heeft het allemaal gepland en niet gedaan. Die doelen niet gehaald, stelt Babs reflecterend vast, maar dat geeft niet: dan plak je er toch nog een tussenjaar achter aan? Een verfrissend stukje zelfspot waar menig millennial én babyboomer wat van kan leren.

Twinsideout

Een tweeling die al samen optreed sinds ze twaalf zijn. Het levende bewijs dat ook twee-eiigen op elkaar kunnen lijken, ze studeren niet alleen hetzelfde maar zijn ook nog eens beide muzikaal. Ze gieten klassiekers in een jazzy jasje, zij zingt en hij speelt gitaar. Covers zijn altijd een risico, kun je het origineel evenaren? Of wordt het als je derde kop thee van hetzelfde zakje? Al bij de eerste tonen van de act wordt deze angst gelukkig weggenomen. Zij zingt met warme stem en hij tokkelt senang op zijn snaarinstrument. Plan je toevallig een zonnig tuinfeestje met kanten tafellakens later dit jaar? Zorg dat je deze tweeling op je podium hebt staan!

Golconde

Na de eerste drie acts van de avond is de pauze aangebroken. Mensen kletsen wat en drommen naar de bar voor een welverdiend drankje, als opeens vier reuzen zich door de menigte banen. Ze dragen bolhoeden en lange zwarte jassen, hele lange jassen, want de mannen torenen ongeveer een meter boven het publiek uit dankzij hun stelten. In de hand een zwarte paraplu met gekleurde lichtjes, waar gek genoeg muziek uit komt. Wie alle vier de paraplu’s verkent merkt dat de muziek bij elk van hen anders is. Zelfs de pauze is niet heilig bij Lamarziendan, want dit is zowaar een act! Twee bekenden van Lamarziendan, Pim Kromhout en Maury van Loon, maakten deze performance. Ze lieten zich inspireren door het werk ‘Golconde’ van René Magritte, waarop een regen van mannen met bolhoeden te zien is. Wellicht liet Magritte zich op zijn beurt weer inspireren door The Weather Girls?

Thomas Meijer

Deze filosoof, dichter en dj bracht de avond op compleet ander niveau met zijn theatrale voordracht van eigen poëtisch werk. De sterk associatieve gedichten omschrijft hij zelf als eclectisch. Thomas laat zich inspireren door wat hij in het leven tegenkomt, uiteenlopend van het strand tot natuurkunde boeken uit de jaren ’50. Zijn noordelijke tongval wordt in kracht bijgezet door duistere en aritmische klanken van huisband Pippi Belli. Dit is werk waar geen gulden middenweg voor bestaat: je houdt er van of je vind het verschrikkelijk. Hoe dan ook, mocht je je willen verdiepen in het werk van Thomas? Neem een Filosofie voor dummies en de Dikke van Dale mee, want deze man heeft een vocabulaire waar zelfs Dries van Agt een puntje aan kan zuigen. 

LMZD Live

Tijdens dit vaste onderdeel van Lamarziendan wordt het publiek uitgenodigd om zelf iets op het podium te laten zien. Deze dorstige editie hebben we het genot van niet één, maar twee spontane acts bediend te worden! De eerste enthousiasteling komt stiekem met een eigen agenda. Potentieel stadsdichter Friso draagt zijn gedicht ‘Waarop de indianen zeiden: ugh’ voor, en nodigt de hele zaal uit om de zaterdag erna te gast te zijn bij de finale van de Bossche stadsdichter. En daar op hem te stemmen natuurlijk. Tweede bijdrage komt van Floor. Duidelijk zenuwachtig stapt ze op het podium, haar hoofd omlijst door lange roze lokken. Een USB-stick wordt in de installatie geplugd terwijl Floor achter de microfoon plaatsneemt. Binnen enkele seconden klinken de eerste tonen en bezingt dit kleine meisje grote emoties. De zaal is er stil van.

The Crowd

Dit trio heeft zich duidelijk laten inspireren door het thema van de avond voor hun voorstelling ‘A long way home’. Als een stel laveloze veel-gebruikers zonder zeemansbenen komen ze het podium opgezwalkt. Deze mannen en dame maken absurdistisch circustheater met een vleugje clownerie. Zij zwalkt op haar hakken met een veeg helderrode lippenstift op haar wang, terwijl haar mede-artiesten zich aan elkaar staande proberen te houden. Het publiek lacht voorzichtig (‘dit is wel een act toch?’). De zwaartekracht lijkt het te winnen van de zwaaiende ledematen en een pijnlijke val voelt onvermijdelijk. Maar dan opeens wordt een potentiele val omgetoverd tot een kunstig staaltje acrobatiek. Op de een of andere manier weet The Crowd er bezopen uit te zien maar toch kunsten te vertonen waar je zeker niet beneveld voor kan zijn. Hilariteit en acrobatiek weet dit trio naadloos in elkaar over te laten lopen.

Sven van den Berg

Deze rot in het vak komt uit Zaltbommel. Hij zat in zes bands en heeft al een flinke duizend optredens achter de rug, waaronder North Sea Jazz. Sven verblijdt ons vanavond met blues en rock uit zijn solo-repertoire. Losjes bespeelt deze stoere man zijn gitaar. Neemt hij ons mee naar het veelzijdige Amerika? Hij start met een rauwe mannenstem die niet zou misstaan in een zanderig cowboydorpje in de Verenigde Staten van de vorige eeuw, maar werkt uiteindelijk toe naar zonnige exotische klanken waar de gemiddelde Latina niet stil van zou kunnen blijven zitten. Een overtuigende combinatie van ervaring en talent.

Deze fijne avond werd afgesloten met de dansbare klanken van dj Senne.  We willen natuurlijk iedereen die bijgedragen heeft aan deze fijne avond van harte bedanken: Bas van de Ven, Thomas Meijer, Babs Post, Sven van de Berg, Maury van Loon, Vince Linders, Thijs Geurts, Emiel van Dongen, Julia & Jonas Nabbe, Johannes Fischer, Winfried Deuling, Marieke Drent, Bossche brouwers, Leo, Martijn en Karina van Calysto, het voltallige bar personeel, U als bezoeker, Aard Floris Storm Simons, Christiaan Piel, Jora van den Akker, Laura Hondebrink, Marc van Creij, Rick Papavoine, Jaap Joris Vens, Jane Duursma, Yjara Verhagen, Carmen Hopmans, Rob Verhagen, Jochem Kromhout, Noël Josemans, Susan Meijburg, Stijn van Pelt, Jordy Sanchez, Edwin Schulte, Joan Viladevall Garriga, Merijn Krol, Pim Kromhout, Lex Brouwers