Lamarziendan: De Ontstoken Editie

Bij binnenkomst hoor ik een hoop steun en gekreun. Wat gebeurt hier, vraag ik me af... Er loopt een enorme, welgevormde vrouw op me af. En met welgevormd, bedoel ik van biceps tot aan kuitspier. De felle ondergaande zon die in overvloed aanwezig is werpt een schaduw van de ene pees op de andere. Na een worsteling en een pijnscheut in mijn rug die verdacht veel op een ontsteking lijkt, blijk ik het af te hebben afgelegd tegen de sterkste vrouw op het terrein aanwezig.

Op de binnenplaats van het Kruithuis is het al lekker druk. Ik zoek een fijne plek tussen oude bekenden en geniet van een lekker pilsje om de pijn te verzachten. De artiesten zijn druk bezig met alle voorbereidingen. De sfeer is ontspannen. Een zachte noorderbries verkoelt het publiek en de artiesten. Stemmige muziek weerkaatst tussen de grofweg zes hoeken van het Kruithuis. Er zijn er natuurlijk veel meer maar ik stopte met tellen als ik me af vraag of ik de hoeken tussen de bakstenen ook moet gaan tellen. Ik kijk om mij heen en zie een gemêleerd publiek. Jong en oud zijn in grote getalen aanwezig.

Ho, de muziek dimt. Volgens mij gaan we beginnen. Jordy pakt zijn contrabas, de band maakt zich klaar, zou het.. zou het...? Kraak, piep, blaas, fluit... kom, kom, kom, kom, kom eens hier, kom eens hier, ja kom...! En losssss!

Max mist, hij blijkt te laat. Pim loopt al bellend heen en weer. Merijn Krol, de stagiaire, roept vanaf het toilet dat Max daar in ieder geval niet zit. Volgens mij ruikt Merijn een buitenkansje. Jordy neemt het over en legt de nieuwkomers uit hoe de principen van Lamarziendan werken.

Pim is Merijn, die net van het toilet komt, voor. Hij grijpt de microfoon en meldt dat Max er nog steeds niet is. Hij maakt van de gelegenheid gebruik en kondigt luidkeels Susan Meijburg aan.

Ze brengt drie Turkse nummers ten gehore samen met Dilaver Göktaş op de saz. Er klinken hoog-oriëntaalse klanken uit de saz. Het publiek luistert aandachtig en waant zich op een vliegend Turks kleedje lijkt wel. Spreekt Susan de taal? Zonder moeite klinken de zuivere klanken van haar stem en strelen deze de gevoelige snaren van het publiek. Na de drie nummers ontsteekt een daverend applaus.

Er loopt een dichtend bommetje rond door het Kruithuis. Het lontje brandt al. Letterlijk en figuurlijk voelt Emiel Bootsma zich ontstoken. Hij dicht er op los als een inferno.

Er staat iemand op uit het publiek die zich door de aanwezigheid van deze bom niet helemaal veilig voelt .Hij is bang dat de wereld vergaat. Met de relatieve angst van relevant zijn of wat relevant is, duidt de man uit het publiek gebeurtenissen en nieuwsfeiten als een metafoor voor actualiteiten in zijn eigen leven. Hij heeft het
idee dat hij het einde van de wereld al een keer heeft meegemaakt: kunstkamp. Hij vertelt over de weerspiegeling van zijn gevoelens die zich verhouden tot de groep waarmee hij op kamp is. De individuen blijken ook gevoelig en vinden herkenning bij elkaar. Alles is relatief en heeft zijn eigen perceptie van plottwist in eenieders verhaal. Aldus Pim Steinmann uit Breda die vrije kunsten in Antwerpen heeft gestudeerd. Het zijn warme wrange verhalen.

Nu wordt er een politicoloog uit Amsterdam aangekondigd met een passie voor acteren, schrijven en regie: Teun van den Elzen. Terwijl hij eigenlijk een Brabantse boer is, heeft hij schoon genoeg van de stigmatisering van “de Brabander”. Want hoe slecht het ook met ze gaat, ze blijven optimistisch. En ze blijven ondanks alles de tegenslagen te boven. Teun doet aan stand-up. Het is persoonlijk, ongemakkelijk en herkenbaar.
Hij beroept zich op pijnlijke waarheden: 'Hoe poep je bijvoorbeeld met een stijve?' En als hij zijn vader bijvoorbeeld vraagt waarom zij 's avonds bidden voor het eten, antwoordt zijn vader doodnormaal: “Omdat wij wel eten hebben en in Afrika niet.”. Diepe stiltes die in schaterlach overgaan. Applaus klinkt tussen de muren van het Kruithuis.

Jordy vraagt aan Pim of Max er al is. Pim roept nee maar zegt dat hij hem wel te pakken heeft op WhatsApp. Pim kondigt vlug de volgende artiest aan en loopt dan druk append weg.

Hij komt van de Circusschool Codarts in Rotterdam en is nu te bewonderen bij Lamarziendan. Zijn naam is Roel Post. Een schijnbare labiele man loopt op en zijn olielampje wijst hem de weg. Hij haalt zijn diabolo tevoorschijn en met de energie die het draaien van de diabolo opwekt ontsteekt hij zowel een lantaarnpaal als het publiek. Met zijn lange draden en beheersing weet hij de balans perfect te bewaren. Al
moet hij wel ontzettend opletten dat de lantaarnpaal blijft branden. Zelfs met twee diabolo's zweept hij het publiek behoorlijk op. Wederom applaus. Zijn lichaam en geest lijken een stuk gereedschap. Bij onverwachte foutjes blijft hij gefocust en weet letterlijk dat wat aanwezig is te ontsteken. Vurig applaus.

Max zit ondertussen aan de chorizo, horen we via de app. Er is live verbinding! Fado zangeressen weerklinken op de achtergrond. Negen edities gaan niet in de koude kleren zitten, zegt Max. Hij is talent aan het spotten in Porto, horen we terwijl hij slurpt van zijn Tawny. Langzaam en smakkend valt de verbinding weg.

Odette Sorber is aan de beurt. Spaanse herinneringen, liefde, een meisje zijn en andere ellende. Ze staat na een jaar weer op het podium. Ze heeft hard gewerkt aan haar nieuwe album "Summer Roots". Het eerste nummer steekt van wal: "You are my friend". Bijna te gevoelig om te beschrijven. Deze grootse vrouw met een dijk van een stem, die stiekem wat wegheeft van een combinatie tussen Jacqueline Govaarts en Adele, raakt publiekelijk alle hartjes. Met heerlijke uithalen en ferme hand begeleidt ze haar piano. Ik pink een klein traantje weg net als Anne die naast me zit. Het tweede lied zet in: Vergeven, begeleid door Noël op percussie en op contrabas Jordy. Ze weet de gevoelige emoties nog meer kracht te geven. Lied drie: "Summer Roots". Op weg naar haar vakantiebestemming als kind en vakantieliefdes. De percussionist ramt op
de drums en laat in de refreinen gevoelige belletjes rinkelen, terwijl Odette zingt over haar vakantieliefdes. Ze mijmert hardop: "Merry our memories". Haar aanstaande vroeg haar waarover het ging. Hij was niet zo blij met vakantieliefde Ricardo Buenaforte Aliarez. Toen heeft Odette hem gegoogled. Hij droeg een roze hoedje, 120
kilo en ontblote borst. Het viel haar aanstaande allemaal wel mee.

Daar is die verdraaide dichtende bom weer, het lontje dat uit zijn kruintje steekt wordt korter en korter, zijn gedichtjes ook...

Tijd voor Lamarziendan Live!
Roel Post (jongleur) en Eva Streebock (acrobatiere) zwepen het publiek op en proberen ze los te maken om zelf het podium te betreden. Maar eerst voeren ze samen nog een act op. Ze werken samen als een geoliede machine of machine en dompteur. Ingespeeld op elkaar, soms wat bang of gevaarlijk, dagen ze elkaar uit. Er
komt een ketting tevoorschijn. Het gerinkel klinkt onheilspellend. Pipi Belli, de huisband van Lamarziendan speelt een hectisch jazz deuntje, met op toetsen Stijn van Pelt en Joan Viladevall op bas. De vrouwelijke dompteur laat nogmaals haar krachten zien en weet uit de kettingen te ontsnappen. We zien hier duidelijk wie de baas is. De mannelijke jongleur lijkt af te haken maar laat zich toch niet van zijn zwakste kant
zien. Ze maken samen een diepe buiging.

Inmiddels is het publiek warm. Luti uit het publiek stapt naar voren met haar tifa onder haar arm, een handtrommel van de Asmat Papoea's uit Nieuw-Guinea. Ze vertelt een waargebeurd verhaal en maakt duidelijk dat toeval niet bestaat. Daarna laat iemand zien dat we allemaal verkeerd knuffelen. We moeten onze linkerhand over de rechterschouder van de ander gooien zodat onze harten elkaar raken. Nu worden mijn buurvrouw Anne en een andere schone deerne uit het publiek geroepen. Het lijkt alsof ze niets hoeven te doen en alleen maar mooi hoeven te wezen. Het begint wat weg te krijgen van een missverkiezing. Toch niet. De sterkste van allemaal stapt het podium op. Een lange stok met een schommel aan elk uiterste
over haar schouder. De menselijke carroussel vraagt de twee dames plaats te nemen. Ze draait en draait, de dames schreeuwen het uit.

Het bommetje met nu wel een heel kort lontje steekt zijn hoofd weer eens uit een ander raampje. Hij begint aan zijn gedicht.. waar blijft de tijd met mijn korte lont. Wou dat ik ergens wat meer tijd vo.... BOEMMMM!
Met een ferme knal ontsteekt de bom, we zijn van hem af.

Pipi Belli speelt een zelfgeschreven nummer en Susan zingt zacht en liefdevol, ze wil vluchten naar een andere planeet. "Er is alleen een probleem; jij moet ook mee". Een mooi nummer ter nagedachtenis aan Emiel Bootsma zo lijkt, de ontstoken stadsdichter...

De afsluiter Pepe Nomad komt op. Ritmische uptempo soul met een vleugje hiphop. Met hun synthetische geluiden uit de synth, eerlijke rap en formatie maken zij een verpletterende indruk. "Alles hebben is niet genieten. Ze pakken alles wat ze nodig hebben, de rest geven ze weg. Zijn er beren op de weg, die kijken ze liever weg." Ze schuren lichtelijk tegen de pop maar laten desondanks een breed repertoire zien. Verfrissende gitaarrifs, opzwepende beats plus pure pop. Zij maken van grootlicht dimlicht.

DJ Nikki Nordmann start zijn platenspelers en platen klinken, het publiek gedraagt zich als vonken van ontstoken buskruit die niet meer te doven zijn.

De ontstoken editie was een bombastisch, knetterend en vurig succes!

Bij deze willen we nogmaals de organisatie van het Kruithuis, STOK, bedanken voor het ter beschikking stellen van de locatie. Daarnaast nog een bedankje voor Jaap Joris Vens van superformosa.nl voor de prachtige foto's die hier onder als link te zien zijn. Martijn de Vries en Karina Schellekens van Calysto die de binnenhof fantastisch hebben verlicht en voor het geluid hebben gezorgd. Pim Kromhout voor productie. Marc van Creij als stagemanager. Jora van den Akker als vrijwilligercoördinator. Jochem Kromhout met de catering. Aard Floris Storm Simons voor op- en afbouw. Veerle Vos als barvrouw. Eefje van Boxtel voor de poster. Alle andere mensen die we nu vergeten te melden en natuurlijk ons altijd trouw aanwezige publiek.